Ruim baan op de Bos...
eh, schaatsbaan!
AMSTERDAMSE BOS – Of je nu wilde of niet; je ontkwam afgelopen week niet aan het ijspretvirus dat Nederland zeer aangenaam teisterde. Op deze heerlijke en verkwikkende zondag toog ik naar het Amsterdamse Bos om te wandelen. Ik had een onaangenaam drukke schaatstoestand bij de Bosbaan verwacht. Maar niets van dat. Het was er heel gemoedelijk en een gezellige drukte met veel ruimte voor iedereen.
Nadat ik mijn wandeling door het bos had gemaakt, werd ik toch wel gegrepen door het onbeschrijfelijke gevoel dat bezit van je neemt bij het zien van zoveel oplevende wintertraditie. Alles was perfect. Vooral die milde zon die iedereen en alles deed opleven. Niet alleen de tropen maar ook de winter is aangenaam. “Allemaal cadeautjes van de natuur”, zoals een mevrouw op het ijs beaamde.
En dan al die taferelen op het ijs: kinderwagens, honden, verliefde koppeltjes, sleeën, stoelen en zelfs barkrukken!… Normaal is de Bosbaan de arena van nationale en internationale roeiwedstrijden en anders van pittige trainingen. Nu was het een grote natuurlijke schaatsbaan met de strakke trekken van een kunstijsbaan. Ook moet je gewoonlijk bij de Bosbaan wel meer dan zeven kilometer omlopen als je precies aan de overzijde wil komen; nu kon je in een aantal rasse schreden de overkant bereiken.
Terwijl je over het brede ijs loopt, dan lijkt het mysterie van Jezus die over het meer loopt niet eens zo ongrijpbaar: het is haast hetzelfde magische gevoel. Indrukwekkend dat het ijs zo dik en sterk is dat het al die last kan dragen. Dank je wel Moeder Natuur!
