Actueel in Beeld

Nog net geen carnaval

Amsterdam viert volop Koninginnedag. Het is nog net geen carnaval, maar wel reden voor menigeen om zich apart of opvallend uit te dossen. Zolang het maar Oranje van kleur is. Vandaag heb ik er niet voor gekozen door het Vondelpark te wandelen, zoals verleden jaar. Maar voor de vrijmarkt over de gehele Apollolaan. Interesssante lokatie met het meerekkende middenplantsoen. Er werd weer van alles verkocht en de oude-zoldergeur was er niet van de lucht. De tijden veranderen. Niet iedereen – met name vrouwen met hoofddoeken – is ervan gecharmeerd te worden gefotografeerd. Ik kreeg een groep fanatieke Marokkaanse meiden op mijn nek. “Je moet toestemming vragen!” krijsten ze. “Sinds wanneer moet ik toestemming vragen om op Koninginnedag te fotograferen?” wierp ik retorisch tegen. Interessant hoe mensen op basis van vrijheid vrij en blij leven in Nederland en geheel tegen die vrijheid in, zo onverdraagzaam zijn.

Maar ook van de autochtone kant kreeg ik ervan langs. Een type Volendamse palingroker met rotte tanden en zijn vrouw werden zelfs fysiek. “Opdonderen aap, heb je weleens van privacy gehoord?” Mijn antwoord was: “Heb je zelf wel goed in de spiegel gekeken en als je privacy wil, dan moet je niet op Koninginnedag op een hoek gaan verkopen.” Maar voor de rest verliep alles lekker gemoedelijk als vanouds. Zonder kinderen zou Koninginnedag niet zijn wat het is. Ik kocht geen hotdogs maar pannekoeken en een kapot radiootje voor 10 cent. “Anders was-ie 20 cent geweest meneer.” Zoveel eerlijke handel vind je nergens...

Ga naar 'Koninginnedag 2008 In Beeld'

Amsterdam maakt zich op

Ready to party!

Amsterdam is ready to celebrate Queensday, freedom and peace! De stad maakt zich op. We zijn beland in de periode van herdenken, feesten, herdenken, bezinning en daarna weer feesten. Al enkele dagen zijn stoere vaklieden en podiumbouwers bezig het Museumplein te vertimmeren tot een feestparadijs. De commercie straalt er nu al van af. Maar dat maakt niet uit. De talloze mobiele toiletten staan in de aanslag voor Koninginnedag op 30 april om daarna door te stomen naar het Bevrijdingsfestival. De kermis op de Dam draait al op volle toeren. Op plantsoenen worden dansvloeren aangelegd en bomen worden uit voorzorg afgeschermd. Je staat er haast niet bij stil, maar een bruisende wereldstad als Amsterdam bevindt zich steeds weer in een bepaalde fase. Het wordt een uitzinnige sfeer van tweedehands- tot tiendehandshandel. Niet iedereen lijkt hiervan gecharmeerd. Zou het toevallig zijn dat het Duitse consulaat - dus van de voormalige bezetter - geen vrij(heids)markten op prijs stelt voor de deur?

Actueel in Beeld

Haagpad van Herdenking

BUITENVELDERT - Vanmorgen besloot ik zomaar eens lekker te gaan trimmen in het Amsterdamse Bos, waar ik alweer bijna zo’n twaalf jaar niet meer was geweest. Dankbaar om de geuren die ik mocht opsnuiven en met het besef dat ik in alle vrijheid en blijheid daar aan het trimmen was, liet ik mij leiden door de ‘toevallige’ samenhang van kruispunten en paden. Ik wilde natuurlijk niet te veel afdwalen, maar ik besloot mij ook niet angstvallig te verzetten tegen deze goddelijke route. En als in een magisch labyrint kwam ik uit op Het Nationaal Dachau Monument. Op dat moment waren de organisatoren net bezig met de voorbereidingen van de jaarlijkse herdenking van de bevrijding (29 april 1945) van het nazi-concentratiekamp Dachau. Ik deed keurig mijn pet af en uitzwetend raakte ik aan de praat met een van hen. Frank Houben, wiens grootvader ook was gedeporteerd naar Dachau.

“Het is niet zozeer dat je de oorlog wil gedenken”, vertelde Houben. “Maar dat we erbij stilstaan dat we in vrijheid en vrede leven. Iets wat niet zo vanzelfsprekend is.” En dat sprak mij wel aan. Hoewel ik altijd al van mijn vrijheid hield, besef ik als geen ander met grote zekerheid dat vrijheid ons grootste goed is. Wellicht groter dan het (aardse) leven zelf.

Wat is een leven zonder vrijheid? Wat is een leven van knechting en onderwerping? Wat is een leven van verslaving aan wat dan ook? filosifeerden Houben en ik.

Hoewel ik al een ruim rondje bosbaan erop had zitten, ben ik toch nog in hoog tempo naar huis teruggetrimd. Nog eens zo’n vijf kilometer. Heb snel een douche genomen en ben weer op de fiets teruggegaan om de herdenking, die om twaalf uur begon, bij te wonen. Het gesprek met Houben was te inspirerend om dit te laten lopen. Dit zijn de momenten die het gemeenschapsleven zin geven. Bovendien werd onderstreept dat ik me weer in topconditie bevind.

De kern van het monument is een pad van 60 meter Belgisch blauwsteen en het is ongelijk. Symboliserend de “moeilijkheden” die gevangenen in concentratiekamp Dachau hebben ondergaan: “ongelijke wegen en ondeugdelijk schoeisel”. Op de tegels zijn 500 namen gegraveerd van concentratiekampen in Europa waarheen (Nederlandse) joden en verzetsstrijders werden gedeporteerd. “Maar het waren er meer”, vertelt Houben. Bekende concentratiekampnamen zoals Dachau, Sobibor en Treblinka, maar ook minder bekende zoals Hirschberg, Jesau en Frankfurt am Main. Uiteraard niet onbekend voor slachtoffers en nabestaanden.

Ik vond het bemoedigend dat ook de jeugd goed vertegenwoordigd werd door leerlingen van De Merkelbachschool. En het mooie ook nog: multicultureel van samenstelling. Want uiteindelijk herdenken we menselijk leed. Zoals een dochter van een gevangene die Dachau nipt niet overleefde, zei: “Jongeren moeten beseffen wat oorlog, terreur, discriminatie en uitsluiting voor gevolgen kunnen hebben.”

Het monument is aangelegd in december 1996, een half jaar nadat ik – uit zelfbevrijding – remigreerde naar Suriname. Met recht een inspirerende kennismaking. Geen toeval dat mijn gemoedstoestand van ‘vrijheid en blijheid’ mij erheen heeft geleid.

“Free Ticket for Tibet”

Lang leve een vrij Tibet !

NDSM-EILAND - Het was een buitengewoon verrassende dag. Ik had mijn neefje Damien beloofd mee naar de film te nemen. Maar vriend Joost ‘doorkruiste’ vrijdag dit plan met de mededeling dat hij een kaarten overhad ‘voor een festival op het NDSM-eiland’. Wat voor festival wist ik niet. Het bleek het derde ‘Ticket voor Tibet’. Nou, een hoog flower-powergehalte en een en al vredelievende mensen! De zon kwam later in de middag goed op gang. Op het festival realiseerde je je hoe eenzijdig in het nieuws het negatieve in de samenleving wordt uitvergroot. Je gaat haast geloven dat er geen tolerante, verdraagzame Nederlanders meer zijn. Maar alleen figuren die aan hun eigen portemonnee denken en uitsluitend ‘trots op Nederland’ zijn. Wees gerust, die zogenoemde ‘zachte sector’ is er nog volop. Jonge meisjes en jongens die, zwevend op een roze wolk met een dito bril op, nog geloven in solidariteit en saamhorigheid.
De tosti’s werden op sloftempo bereid. Om de tijd te doden kreeg je ‘gratis een gedicht’ voorgedragen. De muziek op de mainstage was buitengewoon zinderend. Bløf, The Scene, Heideroosjes, Racoon en Agua de Annique. Mij zei het qua namen allemaal niet veel. Het was in elk inspirerend. Ook deze Tibetaanse soliste op de hoofdfoto. Mooi weer, mooie meiden en mooie mannen en vrouwen. En er zwermden zowaar heuse Tibetaanse monniken rond. Volgend keer ben ik er weer bij. En wat wilde het toeval: mijn radiocolumn van deze week voor Faya FM sloot geheel aan bij het thema van het festival. Deze keer geen uitgebreid fotoverslag, maar alle ‘stadsgezichten’ over de gehele linkerkolom zijn van het festival.
Lees ook: 'Lopend vuurtje'

Actueel in Beeld

Van oud op jong

Niets vermoedend fietste ik vanmorgen naar het Centraal Station, waar ik mijn 12-jarig neefje Damien moest opwachten. Het was rond half elf toen ik stuitte op dit prachtige beeld van lege stoelen bij het monument ‘Vrouwen van Ravensbrück, op het Museumplein. Als een leeg schaakbord. Hoewel de jaarlijkse herdenkingsdienst pas anderhalf uur later zou plaatsvinden, kwam een oud echtpaar alvast bloemen leggen. Een vader, die net op dat moment in de weer was zijn dochtertje bij het monument te fotograferen, stapte op het echtpaar af met een bijzonder verzoek. “Mevrouw en meneer, wilt u met mijn dochtertje op de foto poseren? Dat vind ik prachtig en symbolisch voor de historische overdracht van de oudere op jongere generatie.” Na een lichte weifel wilde het echtpaar wel. Het kleine meisje begon te huilen, alsof ze het gevoel had dat ze ter plekke ter adoptie werd afgegeven. Ik vond het zeer bemoedigend hiervan getuige te mogen zijn. Bijzonder en indrukwekkend monument overigens. Ter nagedachtenis aan de 90.000 vrouwen en kinderen en 20.000 mannen die zijn omgebracht in het concentratiekamp Ravensbrück. Het ronkend geluid van overvliegende gevechtsvliegtuigen en het geluid van bombardementen. ‘s Avonds zie je licht vanachter de middenzuil ‘flakkeren’ en weerkaatsen op de panelen. Het kan voor de onwetende passant zelfs een beetje spooky zijn. Eenmaal aan het lezen geslagen is het vooral de tragedie erachter die doet huiveren.

Meer over: 'Vrouwen van Ravensbrück'

Post uit Saamaka

Kinderkruistocht
(slot)

door Menno Marrenga

Lezers zijn gevallen over de volgende zin in mijn vorige column: “(...) want een Nederlandse vrijwilliger kan en weet meer dan tien dorpsoudsten, dat is algemeen aanvaard.” En terecht. Deze uitspraak stinkt. Maar wordt nou niet boos op mij als ik U er op opmerkzaam maak dat het stinkt. Vijftig jaar geleden stonk het nog niet. Toen verscheen het boek The Ugly American waarin een Amerikaan een heel land vol Indo-Chinezen leerde een steel aan een bezem te zetten - een idee waar de nazaten van Confucius en Lao Tze zelf niet op waren gekomen. Dat boek inspireerde. President Kennedy startte het Peace Corps. Nederland volgde met de Stichting Nederlandse Vrijwilligers en stuurde schoolverlaters de rimboe in om aldaar de armoede te bestrijden. Zoiets verzin je toch alleen maar als je gelooft dat Nederlandse schoolverlaters meer kunnen of weten dan al die inboorlingen?...

Lees verder in: 'Post uit Saamaka'

Deining a/d Amstel

Grootste
klaagmuren

door Brainwave

Surinamers voelen zich achtergesteld ten opzichte van andere allochtonen, weerklonk het luid gejammer afgelopen week in Amsterdam-Zuidoost. Ik wist niet wat ik hoorde. Is er dan zoiets als een ‘allochtonenpotje’ en dat, bijvoorbeeld, Marokkanen er meer uit krijgen dan wij Surinamers? Als ik in het algemeen kijk hoe etnische minderheidsgroepen meeprofiteren van de economische koek in Nederland – uitgedrukt in werkgelegenheid – dan komen ze allemaal er zeer bekaaid van af. Ik ben me een hoedje geschrokken na een decennium afwezigheid. Discriminatie – om maar het woord racisme te mijden – tiert nog steeds welig op de Nederlandse arbeidsmarkt. En tegenwoordig onverbloemd gestoken in allerlei fancy uniformen. Wat ooit begon met stadswachten is uitgemond in een wildgroei aan parkeerwachters, verkeersregelaars, securities, tramconducteurs en kaartcontroleurs. Niet dat ik neerkijk op deze mensen of beroepen. Integendeel. Bovendien is er niets mis mee als iemand, na een lange periode van een uitkering of arbeidsuitsluiting, de maatschappelijke draad weer oppakt als tramconducteur. Niets is waardiger dan op te staan en te zweten voor je eigen geld...

Solliciteer verder in: 'Deining a/d Amstel'

Actueel in Beeld

Nieuwe ronde, nieuwe kansen...

HET WAS HEERLIJK weer deze zondag. De zon en de kou hielden elkaar in goede evenwicht. Je kreeg best wel koude handjes, zo zonder handschoenen, maar ze raakten heerlijk opgewarmd als je ze isoleerde in je jaszakken. Was het qua zon aanvankelijk kwakkelend, vanaf vier uur was het buitengewoon aangenaam. De lage maar nog volop heldere zon zorgde vooral in het Vondelpark voor prachtige, langgerekte schaduwpartijen tussen de nog overwegend kale bomen. Hoewel nog geen sprake is van zomerse taferelen, mag je – geheel volgens de lente – wel spreken van een ontluikende sfeer. Gemoedelijk wandelende mensen; gezinnetjes, liefdesstelletjes maar ook goede vriendinnen en kameraden. En het was natuurlijk een perfecte dag voor trimmen of joggen. De eerste ijscokar deed al voorzichtig wat zaken. Het was moeilijk de camera met rust te laten. Elke invalshoek leverde een pittoresk plaatje op.

OP HET LEIDSEPLEIN heb ik lekker veel nieuwe stadsgezichten staan fotograferen. Allemaal mooie en kleurrijke Amsterdammers. Inmiddels heb ik met mijn weblog alle seizoenen vastgelegd. En ik maar denken dat je na een jaar het allemaal wel hebt gezien. Maar niks van dat: het blijft toch een nieuwe lente! Zoveel mooie plaatjes. De textuur van het licht was zo ideaal dat de camera gerust op automatisch kon worden ingesteld. En ach, als je Amsterdams Venster vergelijkt met action painting, dan bestaan niet echt mislukte foto’s. Op een gegeven moment wist ik van enthousiasme niet meer welk oog ik dicht moest knijpen. Ik was gewoon mijn coördinatie kwijt. Dus was het tijd om maar weer naar huis te struinen. Dat leverde nog eens zo’n honderd kiekjes op. Fotograferen in dit digitale tijdperk is als een vrijage met je omgeving. Het belooft wat met de komende zomer. Nieuwe ronde, nieuwe kansen!

... scroll 4 More...

Deining a/d Amstel

Motorinfarct

Een ronduit deprimerende start van de dag was het om het follow up-nieuws te vernemen over het vliegtuigongeval in Oost-Suriname. Wat een rampzalige impact als in ons kleine Suriname in één klap twintig mensen om het leven komen. En hoezeer moet het voor Telesur – als Surinaams bedrijf – een gitzwarte dag zijn als je een werknemer en maar liefst acht contractors verliest! Expertise die nota bena hard nodig is in een door ‘braindrain’ geteisterd land. Er wordt nu vooral gespeculeerd over de veiligheid van de airstrips in het binnenland en tussendoor gezegd dat die ‘slechts een grasbaan’ zijn. Maar daar is op zich niets mis mee. Belangrijk is dat die baan afdoende is om te landen en op te stijgen. Tuurlijk: je zit midden in het Amazonewoud en op een gegeven moment resten alleen nog maar torenhoge boomtoppen. Maar in ontwikkelde Westerse en Aziatische landen vliegen we toch ook tussen wolkenkrabbers door en scheren we over snelwegen. Tja, en als het misgaat dan is het – zoals de vader van de omgekomen Surinaamse pilote manmoedig zei: “It’s all in the game.”...

Strijk neer in: 'Deining a/d Amstel'

Actueel in Beeld

Amsterdam graaft zich de blubber

CENTRUM - Amsterdam graaft zich letterlijk de blubber van het Noorden naar het Zuiden. Ik heb het geluk elke dag – op weg naar mijn werk – langs een belangrijk deel van de toekomstige NoordZuid-lijn te mogen fietsen. Ik vind het maar inspirerend om al die arbeiders in hun lichtgevende vestjes te zien. Bouwen aan je stad! Over het algemeen worden de werkzaamheden aan het zicht onttrokken. Maar bij het Rokin is sinds deze week toch ineens iets zichtbaar. Hier worden de wanden gegoten van wat station 'Rokin' zal gaan heten. ‘Dam (Square)’ had veel mooier geweest. Maar ja, beleidsbepalers willen altijd afwijkend beslissen. Een van de betongieters is trouwens pessimistisch over het tempo. “Je mag van geluk spreken als je 2015 rijdt. Maar het is ook de ambtenarij die veel afremt.”


Het is overigens ongelooflijk gevaarlijk werk zoals de mannen langs de wanden moeten klauteren zonder gordel: één misstap en je valt een gewisse dood tegemoet.
Op school heb ik geleerd dat het veel moeilijker is om een metrolijn aan te leggen in de zachte Hollandse bodem in vergelijking met bijvoorbeeld de Franse rotsbodem. “Het is allemaal blubber”, aldus de betongieter. Het wil deze middag niet echt lukken. Het cement moet eigenlijk in de mal blijven, maar sijpelt in een boven hoek er net zo hard weer uit. Tot wanhoop en ergernis van de voorman. Nadat zowat een hele cementwagen leeg is gegoten wordt de doek in de ring gegooid. Overigens komt de metrolijn nog dieper te liggen. “Zo’n 36 meter”, vertelt de betongieter. Hij is al wezen kijken. “Voordat je helemaal beneden bent ben je wel een half uurtje zoet en voel je je gewrichten niet meer.” Gelukkig zullen er tenzijnertijd voor de miljoenen reizigers roltrappen zijn aangelegd.