Actueel in Beeld

'Help, ik stijg omhoog !'

BIJLMERMEER - "Help, ik stijg omhoog!" lijkt dit kleine meisje op het terrein van het Kwakoe Zomerfestival uit te willen roepen, toen het ineens stevig begon te waaien. Ze moest van moeders - neem ik aan - even op de partij heliumballonnen letten. En die willen natuurlijk maar één kant op: de lucht in. Toen moeders terugkwam, deed het kleine meiske ineens stoer alsof ze alles onder controle had.

Dit was het één voor laatste weekend van Kwakoe. Naarmate de vakantie vordert, lijkt het er steeds gezelliger te worden. Het blijft apart een 'festival' waar mensen voornamelijk in de rondte lopen, op jacht naar eten en nog meer overbodige onhebbedingetjes. Maandag publiceert Amsterdams Venster ruim 170 foto's onder het thema 'Kwakoe Faces 2007'. Amsterdams Venster was er ook al twee weekenden geleden. Dit keer ben ik weer op pad gegaan met wat ik noem mijn 'candid camera', met de lens op buikhoogte. Het levert prachtige portretten op. Zelfs de mislukte foto's krijgen iets spannends.
Zie: 'Kwakoe Faces 2007'

Post uit Saamaka

Rotzooi

door Menno Marrenga

Vier meisjes tussen de negen en veertien jaar oud peddelden na school de rivier over en kwamen voor mij koken. Ach, het is ook eigenlijk best wel gezellig en ik raak weer eens helemaal op de hoogte van wat er allemaal omgaat in het dorp want meisjes roddelen toch net iets anders dan jongetjes of volwassenen.

Niet dat ze daar voor komen: ze komen op mijn sojabrokken af; alle kinderen hier hebben een onverzadigbare honger naar proteïnen. En de enige reden waarom zij een half uur bij mij blijven is dat het zo lang duurt om sojabrokken te bakken. De meisjes hadden ze liever direct rauw meegenomen om thuis te bakken, maar dat mag niet van mij. Gasten worden gespijzigd, maar voedsel uitdelen doe ik niet – het is geen verkiezingstijd en ik ben geen politicus...

Lees verder in: 'Post in Saamaka

Geen rasmussen maar dooie mussen

campervrij.eu

Nogmaals
'Tour de Force'

Wij van Amsterdams Venster zijn trots op onze eigen Robert Boerleider, die direct na het startschot van de eerste etappe kwam met de bijdrage 'Tour de Force'. Boerleider had die column al klaar liggen. Overigens was het zo'n raak stuk dat ook de landelijke bladen Metro en Spits het prominent opnamen. Zijn kop 'Tour de Force' was een precisieslag op de spijkerkop. Zelfs Franse media hebben de Tour voor 'dood' verklaard. Lees daarom nogmaals: 'Tour de Force' en overtuig je ervan hoe Amsterdams Venster hiermee een ruime voorsprong nam op de actualiteit. Je gaat je haast afvragen of er doping in het spel was...

Post uit Saamaka

Puu Adjo

door Menno Marrenga

Er was ‘puu adjo’ in het dorp: de afsluiting van het rouwproces, verjaging van de geest, ceremoniële afbraak van het lijkenhuisje. Ik heb het nu tientallen malen gezien, en ontdek de vaste bestandsdelen: drumritmes en liederen, het vuur, het kappen van bananen, de mand met rijst. Wel zijn er regionale verschillen en vernieuwingen. Benedenstrooms zijn de ‘maskanu’ volwassen mannen - hier jongetjes. De maskanu benedenstrooms gaan gehuld in vodden, bladeren of vrouwenkleren – hier dragen ze plastic Haloweenmaskers: een antropoloog beschreef dat in de jaren zestig als een recente mode. Die mode geldt dus nog steeds, maar blijft lokaal.

Sommige vernieuwingen zijn blijvend: ik herinner me nog dat in 1981 westerse kleding verboden was, nu draagt iedereen een broek. Andere vernieuwingen maken het niet: de houten fallussen voor de maskanu die populair waren rond 2001 zijn verdwenen...

Lees verder in: 'Post uit Saamaka'

Het Surinaamse schrijversleven van Tessa Leuwsha

'Mama, wat doe je

toch in die kamer?'

Sinds kort heeft schrijfster Tessa Leuwsha een eigen representatieve website. Reden voor 10 exclusieve, persoonlijke vragen. In 1996 vertrok zij naar Suriname om er een nieuw leven te beginnen. Het was geen remigratie, want Tessa is geboren in Amsterdam; uit een Nederlandse moeder en een Surinaamse vader. In Nederland was zij grondstewardess bij de KLM. In Suriname heeft ze zich ontpopt tot schrijver. Eerst een gedegen en veelgeraadpleegde reisgids en in 2005 verscheen haar goed ontvangen roman de Parbo-blues, waarvoor zij genomineerd werd voor de DebutantenPrijs 2006 en de Vrouw&Kultuur Debuutprijs 2006. Ook maakte Tessa naamsbekendheid met onder meer haar serie ‘Groetjes uit Suriname’ in Weekkrant Suriname. Inmiddels werkt zij al jaren parttime bij de Nederlandse ambassade in Paramaribo. Tel daarbij de vele uren die ze kwijt is als moeder van twee opbloeiende kinderen. Tussendoor moet ze ook de schrijver in zich blijven voeden. “Iedere vrije minuut naast mijn gezin en werk besteed ik aan mijn schrijverschap...”

Lees verder: 'Ik ben heel gedisciplineerd'

Kwakoe Zomerfestival 2007

Drassig maar oergezellig!

AMSTERDAM - Persoonlijk ben ik nooit zo gecharmeerd geweest van het Kwakoe Zomerfestival. Maar dat had vooral te maken met de omgeving: de grijsbetonnen Bijlmer. Naar mijn mening een van de grootste miskleunen als het gaat om leefbare stedenbouwkundigheid. Ik heb Kwakoe nog meegemaakt toen het nog kleinschalig was en geen landelijk bekendheid genoot. Het braderiegehalte was heel hoog met voornamelijk familiestandjes. Later haakten deze families af omdat Kwakoe steeds meer ‘big business’ werd en men duizenden guldens moest neertellen voor een standplaats. Nou hoorde ik vroeger altijd dat je “de sfeer van Suriname” aantreft bij Kwakoe. Ik was niet opgegroeid in Suriname, dus kon ik mij daar niets bij voorstellen. Maar het leek mij sterk dat ik tussen al het levenloos beton de sfeer van het opwekkend groene Suriname kon aantreffen. Nu heb ik de afgelopen tien jaren in Suriname gewoond en kon ik afgelopen weekend mooi de proef op de som nemen...

Eet, drink en proef mee op: 'Nieuws & Info'

Post uit Saamaka

Zonder Peddel

door Menno Marrenga

We voeren naar Atjoni, en even voorbij Pamboko stopte de motor. Ik hoorde het al aankomen want buitenboordmotoren staan meestal veel te rijk afgesteld. De motor ging ineens een stuk soepeler draaien en twintig of dertig seconden later hield hij ermee op. Dat kan niet missen, benzine op.

Feini, onze schipper, trok nog een paar maal aan het startkoord, maar niet met overgave. “Als ik twee liter meer had gehad, dan hadden we het gehaald”, zei hij.
Hij wist dus bliksemsgoed dat hij te weinig benzine had meegenomen, dat getrek aan het startkoord diende alleen maar om de passagiers te tonen dat hij van goede wil was. De korjaal was inmiddels dwars op het laatste restje snelheid gaan liggen, en dreef langzaam naar de stroomdraad toe – dat doet drijfhout ook altijd. En alle passagiers bleven rustig. Alleen het baby’tje achter ons werd wakker toen de motor stopte en begon te dreinen...

Dobber door in: 'Post uit Saamaka'

Carrousel van Straatfreaks

Met de zon
als muntje

AMSTERDAM - Terwijl we de afgelopen weken mochten lezen dat elders in Europa het dodental opliep wegens een hittegolf, koukleumde je in Nederland soms letterlijk in je bed. Ik ben een keer zelfs met jogginguitrusting en sokken onder de deken gekropen! En de kachel heeft voor alle zekerheid weer op de waakvlam gestaan. Nou ben ik weliswaar ruim tien jaar in Zuid-Amerika geweest, maar ik kan me niet herinneren dat ik me in juli dagen achtereen met jas dicht op straat begaf. En ik was echt niet de enige. Enfin. We zijn door een sombere tunnel van kille grijsheid gegaan. En ik keek halsreikend uit naar de eerstvolgende zonnige dag. En niet zozeer vanwege de warmte maar vanwege het wonderbaarlijke effect van hoe Amsterdam van een doods, uitgedijd dorp ineens verandert in een liveshow van freaks, vrolijkheid en vrouwelijke én mannelijke schoonheid...

Zie voor fotorijk verslag: 'Nieuws & Info'

Actueel in Beeld

Perfecte groetjes uit Amsterdam

Ik heb voor deze dragende foto gekozen omdat ik er als lekenfotograaf trots op ben. Eén uit het boekje. Een perfecte 'Groetjes uit Amsterdam'. Alles zat gewoon mee. De lichtval en ook alle automatische instellingen van de camera. De lucht met de juiste balans aan blauw en wolken. De overhangende boom voor het juiste perspectief. Ik heb er overigens niet over nagedacht. Ik zat gewoon lekker op een bankje op het Leidseplein te wachten en het plaatje viel als het ware voor mijn neus. Oké, ik heb nog wel even het kader in precisie gebracht. Van professionele foto’s heb ik afgekeken dat je niet alle torens van een gebouw helemaal erop hoeft te hebben; je kan aan de een zien hoe ook de andere afloopt. Wel even kijken of de uiterst rechtse toren geheel erop staat. En dan komt er ook nog eens iemand het kader binnen lopen om een foto te maken van de Stadsschouwburg! Dan moet je wel meteen je ontspanner indrukken. Op deze magische datum 07-07-07 vierde ik mijn 44ste verjaardag. Het werd een prachtige familyday in hartje Amsterdam. Na de aanhoudende sombere en koude herfstachtige dagen (vergelijk Actueel in beeld van 4 juli) was er eindelijk weer een redelijk zonnige, en begon Amsterdam op slag te bruisen en ontstond een liveshow van freaks én – jawel – mooie vrouwen. Zondag 8 juli publiceer ik van deze magische dag een aantal – al zeg ik het zelf – prachtige foto’s.

Post uit Saamaka

Grote Poezen

door Menno Marrenga

Gisteren zag ik weer een grote kat. Ik weet niet hoe ze heten, men noemt ze “tigri” of “gevlekt wild” en gevlekt was hij. Maar deskundigen zeggen dat tijgers niet in ons bos zitten. En zoals altijd vluchtte hij voor mij. Dat verhaal dat ze mensen aanvallen geloof ik niet. Iedereen die het me navertelde was niet aangevallen. Alle beesten vluchten weg voor de mens, uitgezonderd de muskiet. Maar een beest kan op verschillende manieren wegvluchten. Een konkoni vlucht zoals het hoort: gillend en onbeheerst. Een slang knijpt er stilletjes tussen uit. Een aap stelt zich geweldig aan, maar demonstreert daarbij vooral zijn angst. Alleen een kat behoedt onder alle omstandigheden zijn waardigheid. Ik geef twee voorbeelden...

Lees verder in: 'Post uit Saamaka'

Actueel in Beeld

...een paard op 't terras...

OUD-ZUID – Er stáát een páárd in de gang… ó, ó, een paard in de gááang… bij búúrvrouw Jáánsen… De melodie van dit malle liedje van komiek André van Duin schoot me meteen te binnen, toen ik deze koets met twee paarden zag bij een eetcafé op een hoek in het chique Oud-zuid. Alleen zong ik van binnen: ‘Er stáát een páárd op ’t terras… ó, ó, een paard op ’t t’ráás…’. En mijn tweede gedachte was: ‘Hé, staan jullie wel goed geparkeerd?’

En alsof het allemaal vooropgezet was, prijkte er het verbod: ‘Geen fietsen en scooters op het terras!!’. Maar een paardenkoets is kennelijk geen bezwaar! In elk geval kregen Karel en Kees geen bon maar aaien van de twee stadswachten. “Moet u geen parkeerbon uitdelen?” vroeg ik een van hen bij wijze van groet. Maar de vrouw had of geen gevoel voor humor of zie hield alleen van paarden. “Waarom? Ik zou trouwens niet weten waar ik die bon moet laten”, bromde ze ingehouden. “Wat dacht u van achter één van die oogkleppen”, gaf ik als suggestie.

GELUKKIG waren de koetsiers wel spraakzamer. Nee, zij zaten niet even bij te komen, maar hadden daadwerkelijk klanten binnen die aan het eten waren. “Dit is de voorloper van de taxi”, vertelt een van de koetsiers. “Rond 1900 liet je een rijtuig voorkomen als je ergens heen wilde.”

Inderdaad, wat moet je doen in deze era van veryupping waarin je je met een Porsche of een Ferrari nog nauwelijks kan onderscheiden? Dan biedt Stal Wouters uitkomst: je gaat anno 2007 als ware bourgeoisie gewoon lekker uit eten met een historische rijtuig. De koetsiers doen dit erbij als bijbaantje. Maar dan wel met liefde en kennis voor paarden. “Zolang alles goed gaat is het een koud kunstje voor iedereen, maar als het verkeerd gaat dan komt er kennis bijkijken”, vertelt hij over het mennen in het stadse verkeersrumoer. En vroeger moesten de koetsiers – hun plaats wetende – keurig wachten zonder droogje of natje op hun hooggeëerde klandizie. Maar nu krijgen ze ook drinken en een maaltijd. Uiteraard op het terras.

Actueel in Beeld

Dancing in the rain

LEIDSEPLEIN - De zomer is al bijna twee weken aan de gang en het is begin-juli. Het is koud. Je fietst constant met dichte jas! Bovendien regent het almaar. Het is werkelijk koud, guur en grauw herfstig weer. In het park waait het spookachtig en overal liggen losse takken. Ik kan me echt verwonderen om de natuur. Ondanks de kou groeit het groen volop en tiert overal weelderig riet. Het is alsof in de herfst alles in volle bloei is. Toch voel ik mij goed; niet al te somber. Het komt door al het heilzame groen, dat het grijs opsiert. Julidans, het zomerfestival van internationale hedendaagse dans, in de Amsterdamse Stadsschouwburg (grote foto), is begonnen. Eigenlijk is het idee jubelend dansen onder de zomerse zon. Maar vooralsnog is het dancing in the rain op een desolaat Leidseplein. Fred Astaire of Gene Kelly is nergens te bekennen. Maar toeristen laten zich niet ontmoedigen, want Amsterdam heeft gelukkig ook patat, cafés, coffeeshops en sexshops. En zo’n mooie regencape met het wapen van Sodom en Gemorra is ook een mooi souvenir…

Zie meer: 'Actueel in beeld'

Witte Waakhonden

Gesjoemel in de Bijlmer

‘Zuidoost sjoemelt met subsidies’, opende het Parool verleden week donderdag schreeuwerig. Een extra kadertje verwees hijgerig naar de binnenpagina’s met onder meer: ‘Gesjoemel: wie deed wat fout’. Ik zag meteen de bui al hangen. Eigenlijk las ik: ‘De Bijlmer sjoemelt’. Mijn vrees werd bewaarheid: het betrof vrijwel allemaal allochtone deelraadsleden (van de PvdA). En toen kwam bij mij een boosheid opzetten. Ach, dat mogelijke gesjoemel of die belangenverstrengeling stoorde mij niet eens zozeer. Maar ik ergerde me aan die kleine keutelbedragjes. Als je dan toch het eigen blazoen besmeurt, waarom dan niet voor miljoenen!

Lees verder in: 'Deining a/d Amstel'

Stand van Zaken

The Losers

door Robert Boerleider

Over ophoepelen gesproken, het ogenschijnlijk zo glorieus begonnen leiderschap van Markje Rutte is een heuse lijdensweg aan het worden, maar steevast blijft hij in zichzelf geloven.

Vanaf dag één van je fractieleiderschap had je een groot probleem. En stond ijzeren Rita van tijd tot tijd met haar Gucci pumps inclusief stilettohak op je grote teen.

Mark, sinds jij fractieleider bent heerst er geen rust maar tumult in de VVD-tent, je duwt een kruiwagen met kwakende kikkers voor je uit, maar zelf kom je nooit tot een écht rechts besluit. Op mij kom je een beetje pover over, wat dacht je van een RTL make me over? Dan straal je als een echte liberaal. Maar na je ophoepelen-methodiek blijft de VVD achterban vooralsnog ziek.

Lees verder in: 'Here's Boerleider !'