Actueel in Beeld

Bruegelsiaanse wintertaferelen

klik op foto's voor vergroting

MUSEUMPLEIN - We kunnen er maar niet genoeg van krijgen. Weer zo’n prachtige en zonnige winterse dag in de kerstvakantie! Schaatsen op het Amsterdamse Museumplein. Onder bezielend oog van de 17-eeuwse schildermeester Karel du Jardin vanuit het Rijksmuseum, maar in de geest van Bruegelsiaanse wintertaferelen van een eeuw eerder. Ik denk dat Pieter Bruegel dik tevreden zou zijn met dit pittoresk digitaal plaatje. Op verschillende locaties in het groot centrum van Amsterdam is een minikunstijsbaan. Gratis toegankelijk maar te ‘betreden op eigen risico’. Steevast vergezeld van een poffertjeskraam. Niets is heerlijker dan te schaatsen in de open lucht met een milde winterse temperatuur en daarna energie bijladen met overheerlijke poffertjes, bedekt met poedersuiker en gesmolten roomboter! En wat een pret hadden deze twee vriendinnetjes die vaker op het ijs lagen dan erop stonden. Maar gelukkig gingen zij qua kleding goed beslagen ten ijs. Mooi afsluitingsplaatje van verbroedering en verzustering voor het jaar 2007. Zij zijn míjn Amsterdammers van het jaar. Laten zij een voorbeeld voor u zijn. Een voorspoedig en vreedzaam 2008!

Zie meer: 'Actueel in Beeld'

Míjn Nederlander van het jaar 2007 !

nosheadlines.nl

Wauw, op de valreep heb ik míjn Nederlander van het jaar 2007! Geert Wilders. Wát?! hoor ik u al denken. Is-ie helemaal van God los? Maar mijn derde kerstdag is zo vrolijk begonnen dankzij deze Wilders. Je moet je voorstellen; je hebt twee kerstdagen gehad, plus die autoloze maandag daarvoor. Donderdag sta je op met het idee dat het jaar niets spannends meer oplevert. En dan bij het ontbijtjournaal word je met het nieuws om de oren geslagen dat Wilders “boos is op onze koningin” en dat hij vindt dat zij “als een haas uit het kabinet moet worden gestuurd”. Nog geheel in een bepaalde stemming vroeg ik me oprecht af: als wat voor soort haas? Paashazen hadden we al en kerstkonijnen ook. Maar een kersthaas was toch wel érg leuk. Ik zag het ook helemaal voor me, in een soort karikatuur, hoe Wilders als een gefrustreerde kok – die almaar op het kookpunt van woede verkeert – zijn messen slijpt en dat Beatrix – uiteraard als angsthaas uitgebeeld – als een hazenwind uit de keuken wegspurt...

Lees verder in: 'Deining a/d Amstel'

Post uit Saamaka

Microkrediet

door Menno Marrenga

Zoals een visser zijn netten langsloopt, zoals de boer zijn koeien melkt, zo doet de geprofessionaliseerde hulpjunk Naftali zijn ronde langs de hulporganisaties of ze al rijp zijn voor het volgende project en nu zijn wij weer aan de beurt. Wel; hulpjunken te woord staan hoort bij ons vak.

“Menno, ik wil een timmerwerkplaats opzetten.”
Een timmerwerkplaats, natuurlijk. Want onder een manjaboom zoek je manja’s, onder een kokospalm kokosnoten. Voor de vrouwenbevrijdingsbeweging leidt meneer Naftali een gesubsidieerde kostgrond, bij de katholieke missie een knip- en naaicursus, en bij ons probeert hij een timmerwerkplaats want Naftali kent zijn hulporganisaties.
“Goed nieuws dat je eindelijk productief wilt worden, Naftali. Wat houdt nog tegen?”...

Lees verder in: Post uit Saamaka

Actueel in Beeld

'It goat oan!'

VONDELPARK - Geloof het of niet. Deze zondag is het verschrikkelijk lekker weer. Net iets boven het vriespunt. Een blakende zon aan een goeddeels strakblauwe hemel en een aangenaam prikkelende kou die een weldaad is voor het lichaam. Je hebt geen hoofddeksel nodig of handschoenen. Je laat het tintelen vrijuit op je huid inwerken; zeg maar een soort koudesauna. De afgelopen dagen – vooral ’s avonds – was het een lijdensweg met de snijdende kou. Wie in de tropen woont en zich daarbij niets kan voorstellen, moet maar met een scheermes in z’n oorschelp snijden, in dat harde gedeelte vlakbij je slaap; dan kom je aardig in de buurt van het venijnige gevoel.

Maar deze fase van vrieskou is nodig om ons ijspret te bezorgen. Ik ben geen ijsmeester maar wat ik zo zag, is het ijs in het Vondelpark ruim een dikke vijf centimeter. Je natuurlijk intuïtie zegt gewoon: hier kan je niet doorheen zakken. Vele Amsterdammers hebben kennelijk niet door dat het nu heerlijk vertoeven is in het Vondelpark. Het lijkt wel een kuuroord. Het maakt niet uit in welk jaargetijde we ons bevinden; dit park verveelt nooit! Deze zondagmiddag is het vooral een plek voor ouders en hun jonge kroost dat de wondere dingen van de wereld ontdekt. Ik ging even een paar fotootjes schieten, maar het werden weer bijna 300! In deze digitale tijdperk hoef je niets te laten schieten; het ene mooie plaatje na het andere dient zich aan. Ik moest mij dan ook echt uit het park wegrukken, wilde ik niet met het dubbele aantal thuiskomen. En dan is het moeilijk kiezen: welke wordt de dragende foto voor Actueel in Beeld. Dan toch deze twee koters; die als ervaren ijsmeester aan het bepalen zijn of het ijs goed is voor een elfstedentocht. Dat vast niet, maar voor het moment geldt zeker: ‘It goat oan!’


Zie ook: 'Natuur-ijspret in hartje Amsterdam'

Post uit Saamaka

Werkstroom en
Feeststroom

door Menno Marrenga

We hebben een elektriciteitsgenerator naar Gujaba gebracht. Voor de groep timmermannen daar was het een feestdag, maar voor ons een treurdag: de bekroning van een mislukking. Want er is al een elektriciteitsnet van de overheid op Gujaba, en het zou niet nodig moeten zijn dat we daar een tweede naast moeten plaatsen. Elektriciteitsvoorziening in het binnenland begon in de tijd van koningin Juliana en premier Pengel, veertig jaar geleden. In die tijd dacht men dat Bosnegers goed zijn in zingen, dansen, vrolijk zijn en weinig anders. Als zij al arbeidsgeschikt zijn, dan alleen onder welwillende leiding van hoger begaafden. Wie werken wilde kon naar Afobaka of Paranam komen, het binnenland werd opzij gezet als verzorgingsgebied...

Lees verder: Post uit Saamaka

Actueel in Beeld

'Ho, ho, ho.... tring tring!'

OUD-ZUID - Als je op zoek bent naar een Actueel in Beeld zo rond de kerst, dan denk je al gauw aan een indrukwekkend lichtspektakel, zoals die reuzenkerstboom op de Dam, maar die leggen we nog wel een keer vast. Maar nee, voor mij is het deze kerstman op de fiets, aan de gevel van fietsenreparateur en –stalling ‘Emma Fietsen’ in de Emmastraat in Oud-Zuid. Tja, hoe kan het ook anders: Amsterdam knotsgekke fietsstad, schreef ik al eerder. Dan is het logisch dat Santa Claus niet per arrenslee komt maar op de fiets - ‘ho, ho, ho... tring tring!’ Bovendien is vrijwel nooit sprake van een witte kerst in Nederland, meestal een natte. Kennelijk is de kerstman goed op de hoogte van dat Amsterdammers fervente fietsendieven zijn dan wel helers. Daarom heeft hij dan ook – geheel volgens de hoofdstedelijke traditie – zijn voorwiel met een dikke ketting aan het hekwerk vastgemaakt. Anders komt er niets terecht van cadeautjes bezorgen. Bescheiden lichtspektakel of niet, al die op hol geslagen bekeurende agenten zullen in elk geval niets aan deze kerstman verdienen. Of het moet de milieupolitie zijn die hem aanhoudt wegens een overdaad aan voor- en achterlichten.

* * *

Nog maar twaalf dagen te gaan dan is het zover: de Moeder aller Lichtfeesten, zowel internationaal als commercieel. Het is nu op menige hoek een kerstboompje uitkiezen of er in de rij voor staan. Kerstsfeer maakt zelfs in de file staan aangenaam. Als ik na vijven naar huis fiets dan is het al pikkedonker en het is gewoon genieten bij de stoplichten van het kerstverlichtingspektakel in de Van Baerlestraat. Dan lijken alle lichten daarvan onderdeel te zijn.

Zie meer: 'Actueel in Beeld'

25 jaar Herdenking Decembermoorden

Domme trots
of diepe schaamte?

AMSTERDAM - Ik moet tot mijn schaamte bekennen dat het gisteren de eerste keer was dat ik een herdenking heb bijgewoond van de Decembermoorden. Nu ik ruim tien jaar in Suriname heb mogen ervaren hoe met name die bloedige nacht van 8 op 9 december 1982 het land politiek uiteenscheurt en daarmee sociaal-economisch afremt, kon ik er natuurlijk niet meer om heen. Bovendien is het dit jaar precies 25 jaar geleden. Komt bij dat het Decemberproces eindelijk van start is gegaan afgelopen week. En uiteraard verplicht mijn professie mij de herdenking bij te wonen. Maar ik heb er nu ook echt wat te zoeken. Inmiddels heb ik kennis gemaakt met menige nabestaande; ben bij hun thuis geweest in Paramaribo, heb hun verdriet en verschrikking journalistiek menigmaal opgetekend en ze hebben me ook geïnspireerd een steentje bij te dragen aan recht, waarheid en gerechtigheid...

Lees verder in: 'Nieuws & Info'

Actueel in Beeld

De muur van de slachter

BUITENVELDERT - Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat vijftien vooraanstaande mannelijke Surinamers – zogenoemde “tegenstanders” van het Bouterse-regime – in Fort Zeelandia in Paramaribo standrechtelijk werden geëxecuteerd, door met macht, alcohol en mogelijk ook drugs benevelde militairen, en niet zonder dat zij vooraf waren gemarteld en mensonterend vernederd.

Eigenlijk ben ik te laat voor de jaarlijkse korte fakkeloptocht – ter hunner nagedachtenis voor de 26ste keer – naar het Surinaams consulaat aan de De Cuserstraat in Buitenveldert. Op de uitnodiging stond “verzamelen” om 16.15 uur. Vanuitgaand dat Surinamers nooit op tijd zijn of beginnen, had ik zo getimed dat ik iets later kon arriveren zodat ik de stoet lopend en oplichtend kon vastleggen. Tot mijn verbazing en schrik is de op de verzamelhoek met de Amstelveenseweg geen kip te bekennen. Ik zie wel een cameraploeg alweer ingepakt de andere richting oplopen. Rondom een iel boompje, voor nummer 11, liggen bloemen en vlammende restanten van de fakkeloptocht.

‘We zijn iets eerder begonnen”, vertelt Romeo Hoost, nabestaande en organisator, me even later. Ik voel me zo dom als een falend, beginnend journalistje; het moment suprème is alweer voorbij! Ik had wel deze kruizen tegen de muur zien staan en ze in elk geval uit armoede vastgelegd. Gelukkig maar. Het heeft, nu zo achteraf, iets morbides. Is dat niet wat ze met je doen in dictatoriale regimes als je standrechtelijk executeren; tegen de muur toch?! De verdwenen stukjes uit de geëmailleerde tegels lijken wel kogelinslagen. Nabestaanden en sympathisanten stonden, opgepakt in de kleine keukenruimte, zich te warmen aan koffie en thee. En zoals bij regenachtig weer betaamt, hadden ze – zo lijkt het – niet hun paraplu’s maar hun kruizen, die ze al 25 jaar met zich meetorsen, buiten laten staan. Ondanks de broeierige tropen en omstandigheden moeten de vijftien slachtoffers deze zelfde morbide kilheid, die deze uitsnede van de zijmuur van het consulaat uitstraalt, hebben ervaren toen zij zich door iedereen en God verlaten voelden en overgelaten aan de klauwen van de “vijanden van het volk”. Een ware slachtersmuur.

Overpeinzing in Beeld

zonnige schaduwen

Ik ben creatief. Dat is één ding wat zeker is. Maar kennelijk geef ik nog niet voldoende toe aan het principe ‘20% inspiratie, 80% transpiratie’. Dankzij mijn materiële ik blijf ik nog redelijk in maatschappelijke balans. Maar vaak randje kantje, bijna overboordje. Hoe vaak vangt Gij mij nog op? Ook zeven maal zeventig maal zeventig?

Post uit Saamaka

Houtbestelling

door Menno Marrenga

Ik had een plank nodig, dus ik zocht houthakker Apalu op. Ik trof hem in zijn hut, rustend in zijn hangmat. Apalu riep een van zijn kinderen om een bankje voor me te halen en hij gaf me een kalebas met een bodempje rum, nadat eerst de aarde en daarna hijzelf ervan geproefd had. Een half uur wisselden we dorpsroddels uit, en toen was het tijd om ter zake te komen. Ik vertelde dat ik een plank nodig had: een duim dik, twintig centimeter breed en vijf meter lang.

“Ken je Komelia?”
“Nee.”
“Zij is de moeder van Djulisi.”
Ik vraag me af wat Komelia te maken kan hebben met mijn plank...

Verder doorzagen in: Post uit Saamaka

Actueel in Beeld

...avondje van Santa Claus...

ALS HET WINTER wordt, vergeten we weleens hoe mooi het ook tijdens dit koude jaargetijde kan zijn. Waar de zomer zich regelmatig laat verstoren door een sombere, regenachtige dag, heeft de winter – oké het is nog einde herfst – regelmatig een zonnige dag als verrassing in petto. Zoals afgelopen zaterdag. De sfeer op het Leidseplein is bemoedigend: we hoeven niet tot de zomer te wachten voor een aangenaam vertoeven in Mokum! Zolang er maar geen snedig koude wind is en en het droog blijft, dan bruist het van de activiteiten: straatartiesten zoals muzikanten en portrettenmakers. Daarnaast is er natuurlijk ook de schaatsbaan.

Dit lijkt mij wel een illustrerend Actueel in Beeld. Het avondje van Sinterklaas moet nog komen, maar de Kerstman lijkt de oer-Hollandse goedheilig man, die in Spanje woont, geheel van het decembertoneel te hebben verdreven. Het maakt niet uit wat voor overkill aan Sinterklaasprogramma’s de televisiezenders uit armoede uitzenden, Santa Claus is overriding Sinterklaas. Nederlandse cultuurbewakers treuren elk jaar weer hierover. Maar tegelijkertijd is nog nooit voorafgaand aan pakjesavond zoveel aan cadeaus gekocht. “Een record”, meldde RTL-Nieuws.

Bovendien snap ik dat getreur niet om “de verdwijning” van Sinterklaas. Juist dankzij de Kerstman is deze Nederlandse traditie wereldwijd doorgebroken! ‘Santa Claus’ is gewoon de Amerikaanse verbastering van ‘Sinter Klaas’. En ach, die zuinige Nederlandse immigranten hebben destijds vast gedacht: twee cadeaufeestjes in één maand is te veel van het goede; we koppelen het aan de geboorte van het kindeke Jezus. Het zal de oliebollenverkoper een worst wezen, als de boel maar gesmeerd gaat. Zelfs moslima’s – met hoofddoek – smullen even loyaal mee! Mogelijk dat we in de toekomst zingen: ‘Zie de maan schijnt door de bomen..., avondje van Santa Claus...’ Immers, cultuur is niet statisch.

Actueel in Beeld

Surinaamse * Herfst

25 NOVEMBER - Vandaag viert Suriname haar 32ste Srefidensi – onafhankelijkheidsdag. Helaas ben ik niet persoonlijk in Paramaribo aanwezig om deze dag – die zich qua sfeer makkelijk laat meten met de uitbundigheid van Koninginnedag – om een plaatje vast te leggen.

Ik had ook naar de RAI kunnen gaan waar Brasa Dey Fair wordt gehouden. Maar ik begrijp van een standhouder dat het “slecht bezocht” is. “Het is vis noch vlees”, aldus de insider. “Ze hebben Brasadey gestoken onder een Afrikaans festival. En als Surinamers het zullen bezoeken, dan zullen ze teleurgesteld zijn, want er is nauwelijks Surinaams eten te krijg.”

Ik heb voor deze Actueel in Beeld gekozen omdat ik nu (na tien jaar Suriname) pas het positieve achter herfst doorgrond. Meestal wordt deze jaargetijde afgedaan als einde zomer, ‘depressie’, grauwe tijd want de bladeren vallen af. Maar nu pas – door mijn eigen persoonlijk herstel – heb ik door dat herfst, met zijn rood- en bruingouden bladerenpracht, eigenlijk goed nieuws betekent. Het nieuwe kan zich namelijk alleen manifesteren als het oude plaatsmaakt! Toen ik laatst door een straat in Amsterdam-Oost reed en bij een Surinaamse toko deze vlag zag wapperen, met als achtergrond de herfstige kruin van de boom, was mijn gedachte: wil voor Suriname de lente aanbreken dan zal er eerst een Surinaamse herfst moeten plaatsvinden! In dit opzicht is het aanstaande Decemberproces van 30 november hoopgevend. In 2 Korintiërs staat ook: “…het oude is voorbijgegaan, zie, het nieuwe is gekomen.”

Zie meer: 'Actueel in beeld'

Reactie op dit stuk:
> Blogger,
>
> Had je niet laten lijden door een standhouder, maar was maar gekomen op de BRASA FAIR dan
> zou je zien:
>
> Dat er een bezoeker meer was
> Dat het geen BRASA dey FAIR heet maar BRASA FAIR
> Hoe deSurinaamse bezoekers geteached werden in ENJOY diversisity (en dus een Caribische
> Zuid Amerikaanse beurs niet alleen Suriname en Surinaams eten is)
> Dat het een Festifair was (dus VLEES en VIS)
>
> Even wenne geblazen, maar dat zijn wij als innovatoren in Nederland wel gewend in de
> afgelopen 30 jaar.
>
> Groetjes,

> Roy Ristie
> RRC/BRASA FAIR productions

Post uit Saamaka

Jonge Starters

door Menno Marrenga

Soms komen jongens van rond de vijftien in mijn werkplaats en blijven dan urenlang hangen. Ze zeggen dat ze komen leren: monteurswerk, Engels, gitaar spelen. Maar allemaal heel concreet. Reggae-basgitaar. Wel, dat kan iedereen al. Het Engels van de dvd’s: Freeze you fucking niggah or Ah’ll plug yah. Hen verwijs ik door naar de Peace Corps meisjes want zij dragen de Amerikaanse cultuur uit. En de interesse in monteren betreft het slopen van een cassetterecorder of het maken van een vogelkooi. Het aandraaimoment van kopbouten interesseert hen geen moer...

Lees verder in: Post uit Saamaka

Het Werkplezier van Humberto Tan

'Ook prestige en
een goed salaris wennen'

Humberto Tan (42) – medegrondlegger van stichting Suriprofs – heeft het geschopt van jeugdpresentator tot anchorman op de Nederlandse televisie. Daarnaast heeft hij als zakenman al vijf jaar zijn eigen succesvolle kledinglijn ‘Humberto’. Bij alles wat hij doet is plezier altijd de basis. “Alles went namelijk: ook prestige en een goed salaris.” Toen onlangs het doek viel voor Tien, had de Telegraaf hem alvast rood doorgekruist. Zelf zat hij geen moment in spanning. “Je moet door niemand en geen enkel instituut je dromen laten afpakken...”

Lees verder: ‘Ik ben bevoorrecht’

Post uit Saamaka

Het Gakkelsyndroom

door Menno Marrenga

DE DORPSKINDEREN vertelden dat de Peace Corps Volunteers terug waren gegaan naar Amerika. Twee jaar lang hadden we in hetzelfde dorp gewoond en niet éénmaal hadden we met elkaar gepraat. De enige blanken leven twee jaar lang samen in een Saamakadorpje van slechts vijf of zes families groot, en wisselen geen woord – misschien iets voor het Guiness Book of Records? Ach, misschien begrijp ik het ook wel. Die kinderen melden zich voor Peace Corps, ze worden uitgezonden naar een stam echte bosnegers, peace en democracy uitdragen – en dan blijkt de nieuwe buurman een Hollander. Wat een afknapper. Wie kan zich een vervelender mensensoort voorstellen? Zelfs een buurman uit Slowakije of Brunei heeft nog iets romantisch, maar een “Hollander”...

Lees verder in 'Post uit Saamaka'

Amsterdam Gay Pride 2007

Vrolijk van de andere kant

AMSTERDAM is dit weekend uitbundig vrolijk van de andere kant. En trots op haar tolerantie. De stad is momenteel vergeven van gays en lesbo’s uit alle uithoeken van de wereld. Tijdens de Gay Pride 2007 wordt de stad niet alleen op een roze wolk meegevoerd en hebben we allemaal even een roze bril op, maar is het uitgaanscentrum ook gehuld in een roze walm van streetparty’s. Vrijdag in de vooravond begon de warming-up. Alles zat mee, de gouden zon en de subtropische zwoelte. In de Reguliersdwarsstraat, the gayeist street in town, werd mellow house van de bovenste plank gedraaid. Er staan ook podia op het Rembrandtplein, de Amstel, de Westermarkt en de Oudezijds Voorburgwal – dus op de Wallen. Uiteraard profiteert de gehele horeca van alle zijstraatjes en steegjes mee. Hoewel de Gay Pride tot en met zondag doorgaat, werd zaterdag toch wel gezien als het hoogtepunt, toen van 14.00 tot 18.00 uur de Canal Parade werd gehouden door de Prinsengracht, Amstel en Oude Schans, waarbij tientallen boten voorbij voeren met daarop taferelen die zich kunnen meten met het Carnaval in Rio de Janeiro. Het laat zich raden dat AmsterdamS VensteR, na te zijn uitgefeest, met een foto special komt!

Acuteel in Beeld

Tuktuk, bring me home...!

HET IS ALSOF de duivel ermee speelt. Voor Actueel in Beeld van woensdag stuitte ik op de nieuwe city sightseeing-dubbeldekkerbus. Daarbij somde ik op wat je allemaal niet tegenwoordig hebt aan ludieke transportmiddelen waarmee flink wordt meegeprofiteerd in de Amsterdamse toerisme-industrie. Bij het opsommen sloeg ik maar de tuktuks (toektoeks) over, omdat ik niet zeker wist of die rondreden in Amsterdam. Wel in Rotterdam, had ik al gelezen. En prompt wat gebeurt mij vandaag: er wordt voor mijn neus op het Rokin een tuktuk-taxi aangehouden! Ik was veel te druk bezig met snel foto’s schieten. Toen de bestuurster eenmaal weg was, bedacht ik me dat ik had moeten vragen sinds wanneer die dingen door Amsterdam tuktukken. Maar bij de Nieuw Markt kwam ik er weer ééntje tegen. Achter het stuur een Srananman (Surinamer), die mij ook nog kende van deze weblog! “Sinds vandaag”, antwoordde de beste man tot mijn verrassing over het rondrijden van tuktuks in Amsterdam! Dus ook nog eens een kersvers primeurtje op AmsterdamS VensteR. Bij de dubbeldekkerbus was het Parool voor. Nu is AmsterdamS VensteR de krant van de hoofdstad voor! O ja; een ritje kost 3,50 euro en “binnen de zone” 1,50 euro. Meer kon ik niet vragen, want toen werd de tuktuk ongeduldig weggetoeterd. Een keer raden door wie... een taxichauffeur! Waarschijnlijk met broodnijd én –vrees. Gewoon lekker meer Tuc Tuc eten!

Actueel in Beeld

Hoog en (hopelijk) droog

In Amsterdam zijn ze eindelijk wakker. In navolging tot andere Europese steden kunnen toeristen en dagjesmensen nu ook in zeg maar een openlucht-dubbeldekkerbus hoog en (hopelijk) droog aapjes en gebouwtjes bekijken. Het aantal malle attracties in de hoofdstedelijke toerisme-industrie is in de afgelopen tien jaar flink divers geworden. Wat dat betreft hebben de rondvaartboten – die ooit het sightseeingmonopolie in handen hadden – heel wat concurrentie te duchten.
Lange tijd hoefde zij slechts waterfietsen naast zich te dulden.
Nu kan je je ook door de stad laten toeren met paard en koets en in fietstaxi’s. Het heeft het pretparkgehalte van de hoofdstad danig verhoogd. It’s all about the money. In de zomer is het dus oppassen geblazen voor fietsende of steppende toeristen die vaak knetter high zijn, paarden, dubbeldeksbussen, (fiets)taxi’s en de lokale fietsers.
Zie dan maar veilig de Dam over te steken. Velen richten namelijk niet hun blik op het verkeer maar op allerlei gebouwen en rariteiten. Gelukkig zijn er nog altijd de duizendtonner-trams die bonkend en jengelend de boel wakker schudden: don’t die in Amsterdam!
Lees: 'Dubbeldekkerbussen Amsterdam van de weg gehaald'

Straatpraat

Michel: "Ik blijf niet in Amsterdam hangen"

KONINGSPLEIN - Het wordt een dag om in te lijsten, was door de weerman beloofd. In Amsterdam is het mooi zonnig en zwoel. Nabij het Koningsplein dwarrelen zoete noten van een saxofoon. In de koffer van de saxofonist zie ik geen enkele munt. Uiteindelijk verzoet, gooi ik toch 2 euro in de bak. “Thank you, you saved me”, zegt de saxofonist met een onmiskenbaar Frans accent. Hij heet Michel en vertelt dat waar hij ook komt, de mensen hun stad altijd “de beste” vinden. “Weet je welke stad de mooiste en beste is?” vraagt hij mij quizerig. Ik noem natuurlijk Parijs, Londen en Rome als voor de hand liggende toppers. “Nee”, schudt Michel steeds...

Ga voor het antwoord naar: 'Straatpraat'

Actueel in Beeld

'Help, ik stijg omhoog !'

BIJLMERMEER - "Help, ik stijg omhoog!" lijkt dit kleine meisje op het terrein van het Kwakoe Zomerfestival uit te willen roepen, toen het ineens stevig begon te waaien. Ze moest van moeders - neem ik aan - even op de partij heliumballonnen letten. En die willen natuurlijk maar één kant op: de lucht in. Toen moeders terugkwam, deed het kleine meiske ineens stoer alsof ze alles onder controle had.

Dit was het één voor laatste weekend van Kwakoe. Naarmate de vakantie vordert, lijkt het er steeds gezelliger te worden. Het blijft apart een 'festival' waar mensen voornamelijk in de rondte lopen, op jacht naar eten en nog meer overbodige onhebbedingetjes. Maandag publiceert Amsterdams Venster ruim 170 foto's onder het thema 'Kwakoe Faces 2007'. Amsterdams Venster was er ook al twee weekenden geleden. Dit keer ben ik weer op pad gegaan met wat ik noem mijn 'candid camera', met de lens op buikhoogte. Het levert prachtige portretten op. Zelfs de mislukte foto's krijgen iets spannends.
Zie: 'Kwakoe Faces 2007'

Post uit Saamaka

Rotzooi

door Menno Marrenga

Vier meisjes tussen de negen en veertien jaar oud peddelden na school de rivier over en kwamen voor mij koken. Ach, het is ook eigenlijk best wel gezellig en ik raak weer eens helemaal op de hoogte van wat er allemaal omgaat in het dorp want meisjes roddelen toch net iets anders dan jongetjes of volwassenen.

Niet dat ze daar voor komen: ze komen op mijn sojabrokken af; alle kinderen hier hebben een onverzadigbare honger naar proteïnen. En de enige reden waarom zij een half uur bij mij blijven is dat het zo lang duurt om sojabrokken te bakken. De meisjes hadden ze liever direct rauw meegenomen om thuis te bakken, maar dat mag niet van mij. Gasten worden gespijzigd, maar voedsel uitdelen doe ik niet – het is geen verkiezingstijd en ik ben geen politicus...

Lees verder in: 'Post in Saamaka

Geen rasmussen maar dooie mussen

campervrij.eu

Nogmaals
'Tour de Force'

Wij van Amsterdams Venster zijn trots op onze eigen Robert Boerleider, die direct na het startschot van de eerste etappe kwam met de bijdrage 'Tour de Force'. Boerleider had die column al klaar liggen. Overigens was het zo'n raak stuk dat ook de landelijke bladen Metro en Spits het prominent opnamen. Zijn kop 'Tour de Force' was een precisieslag op de spijkerkop. Zelfs Franse media hebben de Tour voor 'dood' verklaard. Lees daarom nogmaals: 'Tour de Force' en overtuig je ervan hoe Amsterdams Venster hiermee een ruime voorsprong nam op de actualiteit. Je gaat je haast afvragen of er doping in het spel was...

Post uit Saamaka

Puu Adjo

door Menno Marrenga

Er was ‘puu adjo’ in het dorp: de afsluiting van het rouwproces, verjaging van de geest, ceremoniële afbraak van het lijkenhuisje. Ik heb het nu tientallen malen gezien, en ontdek de vaste bestandsdelen: drumritmes en liederen, het vuur, het kappen van bananen, de mand met rijst. Wel zijn er regionale verschillen en vernieuwingen. Benedenstrooms zijn de ‘maskanu’ volwassen mannen - hier jongetjes. De maskanu benedenstrooms gaan gehuld in vodden, bladeren of vrouwenkleren – hier dragen ze plastic Haloweenmaskers: een antropoloog beschreef dat in de jaren zestig als een recente mode. Die mode geldt dus nog steeds, maar blijft lokaal.

Sommige vernieuwingen zijn blijvend: ik herinner me nog dat in 1981 westerse kleding verboden was, nu draagt iedereen een broek. Andere vernieuwingen maken het niet: de houten fallussen voor de maskanu die populair waren rond 2001 zijn verdwenen...

Lees verder in: 'Post uit Saamaka'

Het Surinaamse schrijversleven van Tessa Leuwsha

'Mama, wat doe je

toch in die kamer?'

Sinds kort heeft schrijfster Tessa Leuwsha een eigen representatieve website. Reden voor 10 exclusieve, persoonlijke vragen. In 1996 vertrok zij naar Suriname om er een nieuw leven te beginnen. Het was geen remigratie, want Tessa is geboren in Amsterdam; uit een Nederlandse moeder en een Surinaamse vader. In Nederland was zij grondstewardess bij de KLM. In Suriname heeft ze zich ontpopt tot schrijver. Eerst een gedegen en veelgeraadpleegde reisgids en in 2005 verscheen haar goed ontvangen roman de Parbo-blues, waarvoor zij genomineerd werd voor de DebutantenPrijs 2006 en de Vrouw&Kultuur Debuutprijs 2006. Ook maakte Tessa naamsbekendheid met onder meer haar serie ‘Groetjes uit Suriname’ in Weekkrant Suriname. Inmiddels werkt zij al jaren parttime bij de Nederlandse ambassade in Paramaribo. Tel daarbij de vele uren die ze kwijt is als moeder van twee opbloeiende kinderen. Tussendoor moet ze ook de schrijver in zich blijven voeden. “Iedere vrije minuut naast mijn gezin en werk besteed ik aan mijn schrijverschap...”

Lees verder: 'Ik ben heel gedisciplineerd'

Kwakoe Zomerfestival 2007

Drassig maar oergezellig!

AMSTERDAM - Persoonlijk ben ik nooit zo gecharmeerd geweest van het Kwakoe Zomerfestival. Maar dat had vooral te maken met de omgeving: de grijsbetonnen Bijlmer. Naar mijn mening een van de grootste miskleunen als het gaat om leefbare stedenbouwkundigheid. Ik heb Kwakoe nog meegemaakt toen het nog kleinschalig was en geen landelijk bekendheid genoot. Het braderiegehalte was heel hoog met voornamelijk familiestandjes. Later haakten deze families af omdat Kwakoe steeds meer ‘big business’ werd en men duizenden guldens moest neertellen voor een standplaats. Nou hoorde ik vroeger altijd dat je “de sfeer van Suriname” aantreft bij Kwakoe. Ik was niet opgegroeid in Suriname, dus kon ik mij daar niets bij voorstellen. Maar het leek mij sterk dat ik tussen al het levenloos beton de sfeer van het opwekkend groene Suriname kon aantreffen. Nu heb ik de afgelopen tien jaren in Suriname gewoond en kon ik afgelopen weekend mooi de proef op de som nemen...

Eet, drink en proef mee op: 'Nieuws & Info'