Actueel in Beeld

Bruegelsiaanse wintertaferelen

klik op foto's voor vergroting

MUSEUMPLEIN - We kunnen er maar niet genoeg van krijgen. Weer zo’n prachtige en zonnige winterse dag in de kerstvakantie! Schaatsen op het Amsterdamse Museumplein. Onder bezielend oog van de 17-eeuwse schildermeester Karel du Jardin vanuit het Rijksmuseum, maar in de geest van Bruegelsiaanse wintertaferelen van een eeuw eerder. Ik denk dat Pieter Bruegel dik tevreden zou zijn met dit pittoresk digitaal plaatje. Op verschillende locaties in het groot centrum van Amsterdam is een minikunstijsbaan. Gratis toegankelijk maar te ‘betreden op eigen risico’. Steevast vergezeld van een poffertjeskraam. Niets is heerlijker dan te schaatsen in de open lucht met een milde winterse temperatuur en daarna energie bijladen met overheerlijke poffertjes, bedekt met poedersuiker en gesmolten roomboter! En wat een pret hadden deze twee vriendinnetjes die vaker op het ijs lagen dan erop stonden. Maar gelukkig gingen zij qua kleding goed beslagen ten ijs. Mooi afsluitingsplaatje van verbroedering en verzustering voor het jaar 2007. Zij zijn míjn Amsterdammers van het jaar. Laten zij een voorbeeld voor u zijn. Een voorspoedig en vreedzaam 2008!

Zie meer: 'Actueel in Beeld'

Míjn Nederlander van het jaar 2007 !

nosheadlines.nl

Wauw, op de valreep heb ik míjn Nederlander van het jaar 2007! Geert Wilders. Wát?! hoor ik u al denken. Is-ie helemaal van God los? Maar mijn derde kerstdag is zo vrolijk begonnen dankzij deze Wilders. Je moet je voorstellen; je hebt twee kerstdagen gehad, plus die autoloze maandag daarvoor. Donderdag sta je op met het idee dat het jaar niets spannends meer oplevert. En dan bij het ontbijtjournaal word je met het nieuws om de oren geslagen dat Wilders “boos is op onze koningin” en dat hij vindt dat zij “als een haas uit het kabinet moet worden gestuurd”. Nog geheel in een bepaalde stemming vroeg ik me oprecht af: als wat voor soort haas? Paashazen hadden we al en kerstkonijnen ook. Maar een kersthaas was toch wel érg leuk. Ik zag het ook helemaal voor me, in een soort karikatuur, hoe Wilders als een gefrustreerde kok – die almaar op het kookpunt van woede verkeert – zijn messen slijpt en dat Beatrix – uiteraard als angsthaas uitgebeeld – als een hazenwind uit de keuken wegspurt...

Lees verder in: 'Deining a/d Amstel'

Post uit Saamaka

Microkrediet

door Menno Marrenga

Zoals een visser zijn netten langsloopt, zoals de boer zijn koeien melkt, zo doet de geprofessionaliseerde hulpjunk Naftali zijn ronde langs de hulporganisaties of ze al rijp zijn voor het volgende project en nu zijn wij weer aan de beurt. Wel; hulpjunken te woord staan hoort bij ons vak.

“Menno, ik wil een timmerwerkplaats opzetten.”
Een timmerwerkplaats, natuurlijk. Want onder een manjaboom zoek je manja’s, onder een kokospalm kokosnoten. Voor de vrouwenbevrijdingsbeweging leidt meneer Naftali een gesubsidieerde kostgrond, bij de katholieke missie een knip- en naaicursus, en bij ons probeert hij een timmerwerkplaats want Naftali kent zijn hulporganisaties.
“Goed nieuws dat je eindelijk productief wilt worden, Naftali. Wat houdt nog tegen?”...

Lees verder in: Post uit Saamaka

Actueel in Beeld

'It goat oan!'

VONDELPARK - Geloof het of niet. Deze zondag is het verschrikkelijk lekker weer. Net iets boven het vriespunt. Een blakende zon aan een goeddeels strakblauwe hemel en een aangenaam prikkelende kou die een weldaad is voor het lichaam. Je hebt geen hoofddeksel nodig of handschoenen. Je laat het tintelen vrijuit op je huid inwerken; zeg maar een soort koudesauna. De afgelopen dagen – vooral ’s avonds – was het een lijdensweg met de snijdende kou. Wie in de tropen woont en zich daarbij niets kan voorstellen, moet maar met een scheermes in z’n oorschelp snijden, in dat harde gedeelte vlakbij je slaap; dan kom je aardig in de buurt van het venijnige gevoel.

Maar deze fase van vrieskou is nodig om ons ijspret te bezorgen. Ik ben geen ijsmeester maar wat ik zo zag, is het ijs in het Vondelpark ruim een dikke vijf centimeter. Je natuurlijk intuïtie zegt gewoon: hier kan je niet doorheen zakken. Vele Amsterdammers hebben kennelijk niet door dat het nu heerlijk vertoeven is in het Vondelpark. Het lijkt wel een kuuroord. Het maakt niet uit in welk jaargetijde we ons bevinden; dit park verveelt nooit! Deze zondagmiddag is het vooral een plek voor ouders en hun jonge kroost dat de wondere dingen van de wereld ontdekt. Ik ging even een paar fotootjes schieten, maar het werden weer bijna 300! In deze digitale tijdperk hoef je niets te laten schieten; het ene mooie plaatje na het andere dient zich aan. Ik moest mij dan ook echt uit het park wegrukken, wilde ik niet met het dubbele aantal thuiskomen. En dan is het moeilijk kiezen: welke wordt de dragende foto voor Actueel in Beeld. Dan toch deze twee koters; die als ervaren ijsmeester aan het bepalen zijn of het ijs goed is voor een elfstedentocht. Dat vast niet, maar voor het moment geldt zeker: ‘It goat oan!’


Zie ook: 'Natuur-ijspret in hartje Amsterdam'

Post uit Saamaka

Werkstroom en
Feeststroom

door Menno Marrenga

We hebben een elektriciteitsgenerator naar Gujaba gebracht. Voor de groep timmermannen daar was het een feestdag, maar voor ons een treurdag: de bekroning van een mislukking. Want er is al een elektriciteitsnet van de overheid op Gujaba, en het zou niet nodig moeten zijn dat we daar een tweede naast moeten plaatsen. Elektriciteitsvoorziening in het binnenland begon in de tijd van koningin Juliana en premier Pengel, veertig jaar geleden. In die tijd dacht men dat Bosnegers goed zijn in zingen, dansen, vrolijk zijn en weinig anders. Als zij al arbeidsgeschikt zijn, dan alleen onder welwillende leiding van hoger begaafden. Wie werken wilde kon naar Afobaka of Paranam komen, het binnenland werd opzij gezet als verzorgingsgebied...

Lees verder: Post uit Saamaka

Actueel in Beeld

'Ho, ho, ho.... tring tring!'

OUD-ZUID - Als je op zoek bent naar een Actueel in Beeld zo rond de kerst, dan denk je al gauw aan een indrukwekkend lichtspektakel, zoals die reuzenkerstboom op de Dam, maar die leggen we nog wel een keer vast. Maar nee, voor mij is het deze kerstman op de fiets, aan de gevel van fietsenreparateur en –stalling ‘Emma Fietsen’ in de Emmastraat in Oud-Zuid. Tja, hoe kan het ook anders: Amsterdam knotsgekke fietsstad, schreef ik al eerder. Dan is het logisch dat Santa Claus niet per arrenslee komt maar op de fiets - ‘ho, ho, ho... tring tring!’ Bovendien is vrijwel nooit sprake van een witte kerst in Nederland, meestal een natte. Kennelijk is de kerstman goed op de hoogte van dat Amsterdammers fervente fietsendieven zijn dan wel helers. Daarom heeft hij dan ook – geheel volgens de hoofdstedelijke traditie – zijn voorwiel met een dikke ketting aan het hekwerk vastgemaakt. Anders komt er niets terecht van cadeautjes bezorgen. Bescheiden lichtspektakel of niet, al die op hol geslagen bekeurende agenten zullen in elk geval niets aan deze kerstman verdienen. Of het moet de milieupolitie zijn die hem aanhoudt wegens een overdaad aan voor- en achterlichten.

* * *

Nog maar twaalf dagen te gaan dan is het zover: de Moeder aller Lichtfeesten, zowel internationaal als commercieel. Het is nu op menige hoek een kerstboompje uitkiezen of er in de rij voor staan. Kerstsfeer maakt zelfs in de file staan aangenaam. Als ik na vijven naar huis fiets dan is het al pikkedonker en het is gewoon genieten bij de stoplichten van het kerstverlichtingspektakel in de Van Baerlestraat. Dan lijken alle lichten daarvan onderdeel te zijn.

Zie meer: 'Actueel in Beeld'

25 jaar Herdenking Decembermoorden

Domme trots
of diepe schaamte?

AMSTERDAM - Ik moet tot mijn schaamte bekennen dat het gisteren de eerste keer was dat ik een herdenking heb bijgewoond van de Decembermoorden. Nu ik ruim tien jaar in Suriname heb mogen ervaren hoe met name die bloedige nacht van 8 op 9 december 1982 het land politiek uiteenscheurt en daarmee sociaal-economisch afremt, kon ik er natuurlijk niet meer om heen. Bovendien is het dit jaar precies 25 jaar geleden. Komt bij dat het Decemberproces eindelijk van start is gegaan afgelopen week. En uiteraard verplicht mijn professie mij de herdenking bij te wonen. Maar ik heb er nu ook echt wat te zoeken. Inmiddels heb ik kennis gemaakt met menige nabestaande; ben bij hun thuis geweest in Paramaribo, heb hun verdriet en verschrikking journalistiek menigmaal opgetekend en ze hebben me ook geïnspireerd een steentje bij te dragen aan recht, waarheid en gerechtigheid...

Lees verder in: 'Nieuws & Info'

Actueel in Beeld

De muur van de slachter

BUITENVELDERT - Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat vijftien vooraanstaande mannelijke Surinamers – zogenoemde “tegenstanders” van het Bouterse-regime – in Fort Zeelandia in Paramaribo standrechtelijk werden geëxecuteerd, door met macht, alcohol en mogelijk ook drugs benevelde militairen, en niet zonder dat zij vooraf waren gemarteld en mensonterend vernederd.

Eigenlijk ben ik te laat voor de jaarlijkse korte fakkeloptocht – ter hunner nagedachtenis voor de 26ste keer – naar het Surinaams consulaat aan de De Cuserstraat in Buitenveldert. Op de uitnodiging stond “verzamelen” om 16.15 uur. Vanuitgaand dat Surinamers nooit op tijd zijn of beginnen, had ik zo getimed dat ik iets later kon arriveren zodat ik de stoet lopend en oplichtend kon vastleggen. Tot mijn verbazing en schrik is de op de verzamelhoek met de Amstelveenseweg geen kip te bekennen. Ik zie wel een cameraploeg alweer ingepakt de andere richting oplopen. Rondom een iel boompje, voor nummer 11, liggen bloemen en vlammende restanten van de fakkeloptocht.

‘We zijn iets eerder begonnen”, vertelt Romeo Hoost, nabestaande en organisator, me even later. Ik voel me zo dom als een falend, beginnend journalistje; het moment suprème is alweer voorbij! Ik had wel deze kruizen tegen de muur zien staan en ze in elk geval uit armoede vastgelegd. Gelukkig maar. Het heeft, nu zo achteraf, iets morbides. Is dat niet wat ze met je doen in dictatoriale regimes als je standrechtelijk executeren; tegen de muur toch?! De verdwenen stukjes uit de geëmailleerde tegels lijken wel kogelinslagen. Nabestaanden en sympathisanten stonden, opgepakt in de kleine keukenruimte, zich te warmen aan koffie en thee. En zoals bij regenachtig weer betaamt, hadden ze – zo lijkt het – niet hun paraplu’s maar hun kruizen, die ze al 25 jaar met zich meetorsen, buiten laten staan. Ondanks de broeierige tropen en omstandigheden moeten de vijftien slachtoffers deze zelfde morbide kilheid, die deze uitsnede van de zijmuur van het consulaat uitstraalt, hebben ervaren toen zij zich door iedereen en God verlaten voelden en overgelaten aan de klauwen van de “vijanden van het volk”. Een ware slachtersmuur.

Overpeinzing in Beeld

zonnige schaduwen

Ik ben creatief. Dat is één ding wat zeker is. Maar kennelijk geef ik nog niet voldoende toe aan het principe ‘20% inspiratie, 80% transpiratie’. Dankzij mijn materiële ik blijf ik nog redelijk in maatschappelijke balans. Maar vaak randje kantje, bijna overboordje. Hoe vaak vangt Gij mij nog op? Ook zeven maal zeventig maal zeventig?

Post uit Saamaka

Houtbestelling

door Menno Marrenga

Ik had een plank nodig, dus ik zocht houthakker Apalu op. Ik trof hem in zijn hut, rustend in zijn hangmat. Apalu riep een van zijn kinderen om een bankje voor me te halen en hij gaf me een kalebas met een bodempje rum, nadat eerst de aarde en daarna hijzelf ervan geproefd had. Een half uur wisselden we dorpsroddels uit, en toen was het tijd om ter zake te komen. Ik vertelde dat ik een plank nodig had: een duim dik, twintig centimeter breed en vijf meter lang.

“Ken je Komelia?”
“Nee.”
“Zij is de moeder van Djulisi.”
Ik vraag me af wat Komelia te maken kan hebben met mijn plank...

Verder doorzagen in: Post uit Saamaka

Actueel in Beeld

...avondje van Santa Claus...

ALS HET WINTER wordt, vergeten we weleens hoe mooi het ook tijdens dit koude jaargetijde kan zijn. Waar de zomer zich regelmatig laat verstoren door een sombere, regenachtige dag, heeft de winter – oké het is nog einde herfst – regelmatig een zonnige dag als verrassing in petto. Zoals afgelopen zaterdag. De sfeer op het Leidseplein is bemoedigend: we hoeven niet tot de zomer te wachten voor een aangenaam vertoeven in Mokum! Zolang er maar geen snedig koude wind is en en het droog blijft, dan bruist het van de activiteiten: straatartiesten zoals muzikanten en portrettenmakers. Daarnaast is er natuurlijk ook de schaatsbaan.

Dit lijkt mij wel een illustrerend Actueel in Beeld. Het avondje van Sinterklaas moet nog komen, maar de Kerstman lijkt de oer-Hollandse goedheilig man, die in Spanje woont, geheel van het decembertoneel te hebben verdreven. Het maakt niet uit wat voor overkill aan Sinterklaasprogramma’s de televisiezenders uit armoede uitzenden, Santa Claus is overriding Sinterklaas. Nederlandse cultuurbewakers treuren elk jaar weer hierover. Maar tegelijkertijd is nog nooit voorafgaand aan pakjesavond zoveel aan cadeaus gekocht. “Een record”, meldde RTL-Nieuws.

Bovendien snap ik dat getreur niet om “de verdwijning” van Sinterklaas. Juist dankzij de Kerstman is deze Nederlandse traditie wereldwijd doorgebroken! ‘Santa Claus’ is gewoon de Amerikaanse verbastering van ‘Sinter Klaas’. En ach, die zuinige Nederlandse immigranten hebben destijds vast gedacht: twee cadeaufeestjes in één maand is te veel van het goede; we koppelen het aan de geboorte van het kindeke Jezus. Het zal de oliebollenverkoper een worst wezen, als de boel maar gesmeerd gaat. Zelfs moslima’s – met hoofddoek – smullen even loyaal mee! Mogelijk dat we in de toekomst zingen: ‘Zie de maan schijnt door de bomen..., avondje van Santa Claus...’ Immers, cultuur is niet statisch.