Actueel in Beeld

...een paard op 't terras...

OUD-ZUID – Er stáát een páárd in de gang… ó, ó, een paard in de gááang… bij búúrvrouw Jáánsen… De melodie van dit malle liedje van komiek André van Duin schoot me meteen te binnen, toen ik deze koets met twee paarden zag bij een eetcafé op een hoek in het chique Oud-zuid. Alleen zong ik van binnen: ‘Er stáát een páárd op ’t terras… ó, ó, een paard op ’t t’ráás…’. En mijn tweede gedachte was: ‘Hé, staan jullie wel goed geparkeerd?’

En alsof het allemaal vooropgezet was, prijkte er het verbod: ‘Geen fietsen en scooters op het terras!!’. Maar een paardenkoets is kennelijk geen bezwaar! In elk geval kregen Karel en Kees geen bon maar aaien van de twee stadswachten. “Moet u geen parkeerbon uitdelen?” vroeg ik een van hen bij wijze van groet. Maar de vrouw had of geen gevoel voor humor of zie hield alleen van paarden. “Waarom? Ik zou trouwens niet weten waar ik die bon moet laten”, bromde ze ingehouden. “Wat dacht u van achter één van die oogkleppen”, gaf ik als suggestie.

GELUKKIG waren de koetsiers wel spraakzamer. Nee, zij zaten niet even bij te komen, maar hadden daadwerkelijk klanten binnen die aan het eten waren. “Dit is de voorloper van de taxi”, vertelt een van de koetsiers. “Rond 1900 liet je een rijtuig voorkomen als je ergens heen wilde.”

Inderdaad, wat moet je doen in deze era van veryupping waarin je je met een Porsche of een Ferrari nog nauwelijks kan onderscheiden? Dan biedt Stal Wouters uitkomst: je gaat anno 2007 als ware bourgeoisie gewoon lekker uit eten met een historische rijtuig. De koetsiers doen dit erbij als bijbaantje. Maar dan wel met liefde en kennis voor paarden. “Zolang alles goed gaat is het een koud kunstje voor iedereen, maar als het verkeerd gaat dan komt er kennis bijkijken”, vertelt hij over het mennen in het stadse verkeersrumoer. En vroeger moesten de koetsiers – hun plaats wetende – keurig wachten zonder droogje of natje op hun hooggeëerde klandizie. Maar nu krijgen ze ook drinken en een maaltijd. Uiteraard op het terras.