Actueel in Beeld

De muur van de slachter

BUITENVELDERT - Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat vijftien vooraanstaande mannelijke Surinamers – zogenoemde “tegenstanders” van het Bouterse-regime – in Fort Zeelandia in Paramaribo standrechtelijk werden geëxecuteerd, door met macht, alcohol en mogelijk ook drugs benevelde militairen, en niet zonder dat zij vooraf waren gemarteld en mensonterend vernederd.

Eigenlijk ben ik te laat voor de jaarlijkse korte fakkeloptocht – ter hunner nagedachtenis voor de 26ste keer – naar het Surinaams consulaat aan de De Cuserstraat in Buitenveldert. Op de uitnodiging stond “verzamelen” om 16.15 uur. Vanuitgaand dat Surinamers nooit op tijd zijn of beginnen, had ik zo getimed dat ik iets later kon arriveren zodat ik de stoet lopend en oplichtend kon vastleggen. Tot mijn verbazing en schrik is de op de verzamelhoek met de Amstelveenseweg geen kip te bekennen. Ik zie wel een cameraploeg alweer ingepakt de andere richting oplopen. Rondom een iel boompje, voor nummer 11, liggen bloemen en vlammende restanten van de fakkeloptocht.

‘We zijn iets eerder begonnen”, vertelt Romeo Hoost, nabestaande en organisator, me even later. Ik voel me zo dom als een falend, beginnend journalistje; het moment suprème is alweer voorbij! Ik had wel deze kruizen tegen de muur zien staan en ze in elk geval uit armoede vastgelegd. Gelukkig maar. Het heeft, nu zo achteraf, iets morbides. Is dat niet wat ze met je doen in dictatoriale regimes als je standrechtelijk executeren; tegen de muur toch?! De verdwenen stukjes uit de geëmailleerde tegels lijken wel kogelinslagen. Nabestaanden en sympathisanten stonden, opgepakt in de kleine keukenruimte, zich te warmen aan koffie en thee. En zoals bij regenachtig weer betaamt, hadden ze – zo lijkt het – niet hun paraplu’s maar hun kruizen, die ze al 25 jaar met zich meetorsen, buiten laten staan. Ondanks de broeierige tropen en omstandigheden moeten de vijftien slachtoffers deze zelfde morbide kilheid, die deze uitsnede van de zijmuur van het consulaat uitstraalt, hebben ervaren toen zij zich door iedereen en God verlaten voelden en overgelaten aan de klauwen van de “vijanden van het volk”. Een ware slachtersmuur.