De Hulpjunk en de Fundamentalist
door Menno Marrenga
Ik moest weer naar Paramaribo, en de weg is lang en saai. Er was zo’n notoire hulpjunk in de bus gestapt: zo iemand die door hulpverleners steeds weer duurzaam geholpen wordt. Ik ben blank en alle blanken hier zijn hulpverleners. Deze hulpjunk was dus naast mij neergestreken en ik vreesde al een bedelpartij in dat afschuwelijke hulpverleners jargon, vol slecht omschreven woorden als ‘eco’, ‘duurzaam’ en ‘gemeenschapsontwikkeling’. Die bedelpartij zou vijf uur duren want zo lang is de weg. Maar toen stapte een andere blanke in. Die sprak geen Saamaka en moest dus maar naast mij zitten en de hulpjunk moest een plaats opschuiven. Ik blij dus.
De vreemdeling bleek Amerikaan, leraar Engels, tevens verkondiger van Gods woord en hij vroeg me direct of ik mijzelf als een Christen beschouwde. Wel, ik herken deze calvinistische controlevraag wel dus ik antwoordde braaf: “Nee, ik bestudeer de Schrift, ik probeer Goed Te Doen en laat het verder aan God om mij als Christen te beoordelen of niet.”
Waarop ik direct werd geïdentificeerd als Vijand: “Je bent materialistisch, het kan je niet schelen dat je naar de hel gaat...”
