Mark Dakriet bejubelt de vrijdheid op het Museumplein Lang leve de vrijheid
AMSTERDAM – Eind april begin mei gaat er jaarlijks een op en neer gaande beweging van gevoelens door Nederland. Op 30 april wordt uitbundig Koninginnedag gevierd. Overal wappert het rood-wit-blauw met oranjewimpels. Vele vlaggen blijven dan buiten om op 4 mei halfstok te gaan. Dan worden de miljoenen doden – onder wie talloze Joodse Nederlanders – herdacht die werden geslacht tussen 1940 en 1945 tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar er wordt niet te lang getreurd want 5 mei wapperen de vlaggen weer voluit omdat Bevrijdingsdag wordt gevierd.
Traditioneel wordt daarvoor het Amsterdamse Museumplein ingeruimd voor het ‘Bevrijdingsfestival’. Het animo is er veel minder dan op Koninginnedag. Overigens is het opvallend dat op 4 mei in het verkeer nog nauwelijks wordt gestopt tijdens de twee minuten stilte voor de gevallenen. Wat ooit gold als een krachtige boodschap van ‘nimmer meer’, dreigt steeds meer te verwateren tot een ‘ver-van-mijn-bed-show’.
Mijn favoriete vers is: ‘Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht’ (Hendrik Mattheus van Randwijk). Het zou niet gek zijn als ook zo’n muur in het centrum van Paramaribo zou verrijzen, tijdens het decembermoordenproces. En dan niet als protest tegen wie dan ook, maar als een waarheid zo krachtig als een koe.
