Van oud op jong
Niets vermoedend fietste ik vanmorgen naar het Centraal Station, waar ik mijn 12-jarig neefje Damien moest opwachten. Het was rond half elf toen ik stuitte op dit prachtige beeld van lege stoelen bij het monument ‘Vrouwen van Ravensbrück, op het Museumplein. Als een leeg schaakbord. Hoewel de jaarlijkse herdenkingsdienst pas anderhalf uur later zou plaatsvinden, kwam een oud echtpaar alvast bloemen leggen. Een vader, die net op dat moment in de weer was zijn dochtertje bij het monument te fotograferen, stapte op het echtpaar af met een bijzonder verzoek. “Mevrouw en meneer, wilt u met mijn dochtertje op de foto poseren? Dat vind ik prachtig en symbolisch voor de historische overdracht van de oudere op jongere generatie.” Na een lichte weifel wilde het echtpaar wel. Het kleine meisje begon te huilen, alsof ze het gevoel had dat ze ter plekke ter adoptie werd afgegeven. Ik vond het zeer bemoedigend hiervan getuige te mogen zijn. Bijzonder en indrukwekkend monument overigens. Ter nagedachtenis aan de 90.000 vrouwen en kinderen en 20.000 mannen die zijn omgebracht in het concentratiekamp Ravensbrück. Het ronkend geluid van overvliegende gevechtsvliegtuigen en het geluid van bombardementen. 
‘s Avonds zie je licht vanachter de middenzuil ‘flakkeren’ en weerkaatsen op de panelen. Het kan voor de onwetende passant zelfs een beetje spooky zijn. Eenmaal aan het lezen geslagen is het vooral de tragedie erachter die doet huiveren.
